محافظت در برابر آفتاب چیست؟
در اصل، کرم ضد آفتاب به عنوان یک مانع برای محافظت از پوست در برابر اشعه ماوراء بنفش (UV) عمل می کند. اشعه‌های UVA باعث پیری پوست می‌شوند و اشعه‌های UVB که معمولاً منجر به آفتاب سوختگی می‌شوند، به روش‌های مختلفی بر روی پوست تأثیر می‌گذارند.
طبق مقررات سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA)، یک کرم ضد آفتاب تنها زمانی می تواند محافظت کاملی را ارائه دهد که کاربران را در برابر هر دو نوع اشعه ماوراء بنفش محافظت کند. ضد آفتاب یک داروی بدون نسخه است. همچنین محصولات باید دارای برچسبی با شماره ای به نام فاکتور محافظت در برابر آفتاب (SPF) باشند. تنها 8 درصد از اشعه UVB خورشید می تواند از یک ضد آفتاب با SPF 30 عبور کند. محافظت در برابر UVB با افزایش تعداد افزایش می یابد.
چه چیزی ضد آفتاب را از ضد آفتاب متمایز می کند؟
ضد آفتاب حاوی مواد آلی و معدنی است که روی سطح پوست می نشیند و به عنوان یک مانع فیزیکی بین پوست و اشعه های مضر خورشید عمل می کند و از نفوذ اشعه UV به پوست جلوگیری می کند. کرم ضد آفتاب معمولاً محبوب‌تر از ضد آفتاب است، اگرچه ضد آفتاب تأثیر فیزیکی بیشتری بر روی پوست دارد. کرم ضد آفتاب همچنین از نظر شیمیایی از پوست محافظت می‌کند، پوست را طبیعی‌تر نشان می‌دهد و سریع‌تر جذب می‌شود و بروز علائم آسیب طولانی‌مدت آفتاب را به تأخیر می‌اندازد.
مکانیسم ضد آفتاب چیست؟
دو عامل حفاظتی اولیه و ثانویه در محافظت در برابر آفتاب گنجانده شده است. نور توسط موانع فیزیکی منعکس و پراکنده می شود، در حالی که توسط موانع شیمیایی جذب می شود. عوامل ثانویه ای که در برابر اشعه فتوشیمیایی فرابنفش خورشید محافظت می کنند عبارتند از آنتی اکسیدان ها، اسمولیت ها و آنزیم های ترمیم DNA.
اشعه ماوراء بنفش قبل از اینکه بتواند به پوست آسیب برساند، مانند یک جلیقه ضد گلوله بسیار نازک، توسط محصولات ضد آفتاب مسدود می شود. این مواد حاوی رنگدانه های معدنی جاذب UV و مولکول های ضد آفتاب آلی هستند که UV را جذب، پراکنده و منعکس می کنند. ضدآفتاب باید حاوی مقدار کافی از این مواد محافظ باشد تا سطح بالایی از محافظت داشته باشد و استفاده از آن باید در تمام نواحی پوست به درستی انجام شود.
از طریق استفاده از ذرات فیزیکی و شیمیایی، کرم ضد آفتاب با مسدود کردن و جذب اشعه ماوراء بنفش عمل می کند. برای انعکاس اشعه UV از پوست، ذرات فیزیکی مانند اکسید روی و دی اکسید تیتانیوم استفاده می شود. قبل از اینکه نور به پوست برسد، مواد شیمیایی پیچیده موجود در کرم ضدآفتاب با تابش تعامل می کنند، آن را جذب می کنند و سپس انرژی را به صورت گرما آزاد می کنند. برای مبارزه با اشعه UVB و UVA، ترکیبی از مسدود کننده UV و جذب UV ضروری است. آفتاب سوختگی و سرطان پوست در درجه اول توسط اشعه UVB ایجاد می شود. برعکس، اشعه های UVA توانایی بیشتری برای نفوذ به پوست دارند و به پیری زودرس، لکه های عمیق پوست و چین و چروک کمک می کنند.
اما رشد سرطان پوست نیز به طور قابل توجهی تحت تأثیر اشعه UVA است. با این حال، بسیاری از کرم های ضد آفتاب موجود در بازار فقط حاوی موادی هستند که اشعه های UVB را مسدود می کنند، بنابراین به اندازه کافی در برابر اشعه های خطرناک UVA محافظت نمی کنند. فاکتور محافظت در برابر آفتاب یا SPF یکی دیگر از جنبه های ضد آفتاب است که باید در نظر گرفته شود. موانع فیزیکی که نور را منعکس و پراکنده می کنند و موانع شیمیایی که نور را جذب می کنند نمونه هایی از عوامل حفاظتی اولیه و ثانویه هستند که باید در محافظ نوری کرم استاندارد وجود داشته باشند.
فاکتورهای ثانویه مانند آنتی اکسیدان ها، اسمولیت ها و آنزیم های ترمیم کننده DNA با مسدود کردن واکنش زنجیره ای شیمیایی ناشی از اشعه ماوراء بنفش خورشید، آسیب پوست را کاهش می دهند. ضدآفتاب های شیمیایی دارای یک ترکیب معطر هستند که به یک گروه کربونیل متصل است که اساس مکانیسم اثر آنها است. این ساختار مولکول را قادر می سازد تا با جذب پرتوهای پرانرژی UV برانگیخته شود. انرژی حاصل از طول موج های بلندتر با بازگشت مولکول به حالت پایه، کمتر آزاد می شود.
آنتی اکسیدان ها با کاهش گونه های فعال اکسیژن (ROS) که پرتوهای UVA تولید می کنند، عمل می کنند. آنتی اکسیدان های موجود در بدن، مانند سوپراکسید دیسموتاز و کاتالاز، به طور طبیعی این ROS را خنثی می کنند. به دلیل تولید بیش از حد اکسیژن فعال، این آنزیم ها می توانند اشباع شوند که می تواند باعث کمبود آنتی اکسیدان و آسیب به پروتئین ها و DNA شود. آنتی اکسیدان های موضعی می توانند تا چند روز پس از مصرف به عملکرد خود ادامه دهند و با عمل در داخل سلول، کمبود آنتی اکسیدان را کاهش دهند.
بسیاری از ضد آفتاب ها حاوی آنتی اکسیدان هایی مانند ویتامین C، ویتامین E، سیلیمارین و پلی فنول های چای سبز هستند. آفتاب سوختگی و اریتم ناشی از آسیب اشعه ماوراء بنفش است که ویتامین C از آن جلوگیری می کند. ویتامین E اثرات محافظتی زیادی دارد، از جمله کاهش سرطان زایی، اریتم، سرکوب سیستم ایمنی و پیری پوست. سیلیمارین که از گیاه خار مریم به دست می‌آید، یک پاک‌کننده گونه‌های فعال اکسیژن است و از اکسید شدن لیپیدها و لیپوپروتئین‌ها جلوگیری می‌کند. با توجه به نتایج محلی، دایمرهای پیریمیدین ناشی از UVB و سلول های آفتاب سوخته کاهش می یابد.
ثابت شده است که تعداد تومورهای ناشی از UVB را در موش کاهش می دهد. آنتی اکسیدان های قوی تر از ویتامین C و E در پلی فنول های چای سبز یافت می شود. آنها با سرطان و التهاب مبارزه می کنند. آنها برای حذف اکسیژن، رادیکال های سوپراکسید، رادیکال های هیدروکسیل، رادیکال های پراکسیل و پراکسید هیدروژن عمل می کنند. مولکول های کوچکی که اسمولیت نامیده می شوند، هیدراتاسیون را کنترل می کنند تا به سلول ها در شرایط استرس زا پایدار بمانند. بسیاری از کرم های ضد آفتاب حاوی اسمولیت های تورین و اکتوئین هستند که از انواع اثرات UV محافظت می کنند.
SPF چیست؟
اندازه گیری درصد اشعه ماوراء بنفش که به پوست می رسد و باعث سوختگی می شود، فاکتور محافظتی در برابر آفتاب (SPF، معرفی شده در سال 1974) است. اگر ضد آفتاب به طور یکنواخت و ضخیم (2 میلی گرم در سانتی متر مربع) استفاده شود، SPF 15 نشان می دهد که تنها 1 از 15 اشعه بالقوه مضر به پوست می رسد. اگر فردی از کرم ضدآفتاب با SPF 15 استفاده کند، 150 دقیقه طول می کشد تا با همان شدت نور آفتاب دچار آفتاب سوختگی شود که انگار از ضد آفتاب استفاده نمی کند.
حتما از ضد آفتاب استفاده کن چون...